zaterdag 25 maart 2017

170324 brandend zand

Zes mannen. Alles achterlatend op reis. Niet voor de eerste keer. We zien wel waar we terecht komen. Gambiaanse gevoelens noemen we dat. Het brandend zand. De drie kernwoorden zijn griebus, gelukkig en wij. We leave no man behind. Altijd discussie maar geen verkeerd woord. We kennen elkaar. We zijn verschillend en accepteren. We rijden verkeerd en weer terug. We slapen in een stinkbed en staan op. We eten tuc tegen de honger en drinken water tegen de dorst. We rijden auto en worden graag jonger. We genieten. Van alles en meestal van niks. We zijn het eens en zijn een. Zo een samengeraapt geheel in goede harmonie. Wie doet dat ons na. We zijn trots.

170324 bijna

We slenteren wat rond. Nog een uur en de taxi is er. We hebben u al eens verteld over Jan, Pier, Joris en Korneel. Dat waren van die zeevaarders. Zo van die mannen zijn wij. Van die stoere mannen. Wij houden net als die vier van avontuur en vreemde culturen ver van huis. Toch, dat thuis dat bind ons ook. Daarom zijn we stil.
Niet dat we onder de indruk zijn van de vlammende speech van Peter gisteravond. Nee, dan meer van Juliana, het lief van Harrie H. We overleggen wat het mooist was op deze reis. De zoutvlaktes, de condor, de bergen en nog veel meer wordt nog eens overdacht. De gaucho's, de mensen, het geloof. We hebben niet echt een winnaar in deze. We hebben veel gezien en deze reis komt in de top. Daar zijn we het over eens. Het us gedaan. Over 25 uur zijn we er. Dat hebben we gemeen. Daar waar we nog meer van zijn houden. Ons thuis.

donderdag 23 maart 2017

170323 estancia

Een estancia is letterlijk vertaald rustplaats. In San Antonio de Arecco zijn er vele. Langs de kinderkopjes staan rijen 19e eeuwse gevels. Het is hier mooi. Het is hier een beetje Western. Ze zeggen dat ze hier zich vroeger moesten verdedigen tegen de indianen. Er zitten hier nog zilversmeden en zadelmakers. We zijn hier niet de enige toeristen. Er zijn er meer. Ook zijn er veel Argentijnen. We hebben u al eens verteld hoe mooi. Vooral de Argentijnse blonde vindt Harrie. 

woensdag 22 maart 2017

170322 en route

Op de landkaart heb je rode, gele en witte wegen. De rode zijn zo van die provinciale. De gele niet verhard en de witte daar gaan wij het liefst over. Lekker dat Dakar gevoel en dan zien we nog eens wat. Net zoveel akkers als langs de rode en gele. Maar veel meer natuurschoon, een hele dierentuin aan vogels met vanallerhande kleuren. Het nadeel van de witte wegen is dat zo voor ezels of voetgaanden op de kaart staan. Maar met onze ervaring en durf kun je er ook door. Zo kom je nog eens ergens. Als je avontuur wil, dan krijg je avontuur. De muggen nemen we voor lief. Dit is waar we het voor doen. Ook al moeten we na 20 kilometer keren. Onze auto's zijn gehuurd en de verhuurder wil ze in redelijke staat terug. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.

170321 mijmeren


Afzakkend richting Rio Cuarto ten zuiden van Cordoba, u mag de provincie raden, zitten we in het agrarisch gebied van Argentinië. We genieten van de vele vogelnesten in de bomen en palen. We genieten van de diversiteit aan vogels. We genieten van de akkers. Wat een immens grote akkers. Met vooral mais en soyabonen. Wat een ruimte. Velden zo ver je kijken kan. Velden zo groot dat ze met een vliegtuig bespoten worden.  Aan onze rechterkant blijven we tot de avond valt de ruggengraat van Argentinië zien. De Andes. Met een ondergaande zon. En dat zonder fisher man. U begrijpt natuurlijk wel wat we bedoelen. Argentinië is groot, heel groot. Argentinië is mooi, heel mooi. 
Onze zes cilinders brommen zonder problemen verder. We hebben wel iets met deze bakken. Inmiddels al een 4.000 kilometer trouwe dienst. Nog een 700 naar Buenos Aires. Dat wordt een makkie in twee dagen.

dinsdag 21 maart 2017

170321 feedlok

We rijden met onze 6 cilinders langs de feedlok. Stieren van 100 tot 400 kilo in afgemaakte stukken land op zand. Ze worden gevoerd met de op dit bedrijf geproduceerde producten met een tractor en voerwagen die langs rijden. In totaal een kleine 4 kilometer voerbak. Zover je kan kijken zie je stieren. Wat een ervaring is dit toch weer voor ons. De stieren worden door caucho's verhokt en bijeen gedreven. Een prachtig schouwspel met de nodige stofwolken.
Is dat even schrikken. Zien we plotseling Arie als een echte gaucho op een paard tussen de stieren. Heeft hij er ene van zijn paard gehaald en zorgt die Arie hier voor Cheap Labour. We zijn de eerste Europeanen die de feedlok van Las Chilcas bezoeken. Enorm, enorm, enorm. Hier moet je bij zijn om dit te zien. Wederom niet te beschrijven. Hier moet je echt bij zijn. Wij zijn er bij.


170321 las Chilcas

Er zijn heel veel politieposten op de wegen in Argentinië. Aks we aangehouden worden dan geen probleem: stom kijken' no comprendo en doorrijden. Op die ene na dan die Engels sprak. Bij de poort voor Las Chilcas staat ook zo een kortpiel. Maar na wat op en neer gebel, veel stom kijken,een pet en onderzetter van de condor mogen we binnen. Goed dat we niet bang zijn. Dat is nog eens een boer. Na een oprijlaan van 4 kilometer tussen mais en soya velden door komen we bij de oficina. In de verte zien we de varkensbedrijven liggen.
Mario, een van de drie broers Benítez ontvangt ons en wil graag een korte rondleiding geven aan ons Brabanders op zijn bedrijf. Scheelt toch als de member of the board er bij is. Mario vertelt vol passie over het familiebedrijf wat op deze locatie bestaat uit 5.000 hectare landbouwgrond, 500 zeugen gesloten, 20.000 jawel! Twintigduizend stieren en een bio-ethanol fabriek. Onze monden vallen open bij het zien van dit bedrijf. We rijden telkens een kilometer om een ander deel te zien. De feedlot is wel heel speciaal. We bedoelen, groot, ruim. Ach dat is heel Argentinië. Die varkens. Tsja, interessant tot en met die Piet van Loon aan toe. Maar 20.000 stieren in een feedlot. Dat is pas wat.


maandag 20 maart 2017

170320 Salinas Grandes

In het gesteente van de Andes zit veel zout. Dit wordt met regenwater afgevoerd naar de lager gelegen vlaktes. Daar verdampt het water en blijft het zout over. Salinas Grandes noemen ze dat hier. Grote zoutvlaktes. Zover je kan kijken een woestijn aan zout. Het lijkt wel winter.
Op Salinas Grandes worden vaak snelheidsproeven gehouden. Makkie, want er staan geen bomen. Wij doen ook even een proefje. Geheel in Dakar stijl. Met een kip en Brabantse vlag aan de bumper over de Salinas Grandes scheuren. Alweer een af te vinken. Hier worden de jongens van de mannen gescheiden. We zijn alle zes weer een stuk jonger. Het was er wit toen we kwamen.

170320 hakkiekakkiebar

We stoppen in Las Valvas waar ene Mie Pieters met haar dochter in een kippenhok gordijntjes gehangen heeft. Wij denken zo een 15 jaar geleden. Daarna was het kippenhok een restaurant. Geen sigaar te koop, maar..Ze hebben toevallig een big geslacht en op de bbq liggen. Zes mannen met honger. U raadt het al. Prijs kwaliteit verhouding weer uitstekend. Toiletteren durven we hier niet. 

170320 route


Bij het verlaten van Cafayate genieten we nog vele kilometers van alle prachtige wijngaarden. Richting San Miguêl de Tucuman verder door de Andes. De grootte van de cactussen blijft ons verbazen. Net zoals de vele vergezichten. We begrijpen wel waarom die condor hier leeft en zweeft. Op de hoogvlaktes groeit gras. Daar staan huisjes waar boertjes wonen met ezels, paarden, lama's en koetjes. Deze beesten lopen los en ook allemaal op de weg. We tellen verder met schaap, hond en varken terwijl de omgeving meer bebost bij EL moral. Verandering van spijs doet eten. 
Gepiest wordt er bij zo een plee waar je best niks aanraakt behalve die van jezelf. En dat voor 5 peso's. Verderop rijden we de Andes uit en tussen de rietvelden door. Mensen wonen in huisjes zo groot als een garage van beton met een dakje. Meestal niet maar soms in vrolijke kleuren geschilderd. Op het dak staat een ton om water op te warmen door de zon. De kinderen hangt men hier in autobanden, De hond is voor de hele buurt. Het grootse deel van deze huizen wordt bij ons onbewoonbaar verklaard. Ze hebben hier wel overal Maria- en Christusbeelden staan. 

170319 condor

We stoppen voor koffie twee dorpen verder bij een plaatselijke loonwerker met bbq voor de deur. Geen koffie. Het lijkt hier ook wel feest. De plaatselijke jeugd doet zich tegoed aan kip met bier. Ronnie Williams galmt in het Spaans over de dansvloer. We kopen een broek en gaan verder.... Links en rechts zien we tabaksplantages met tabakdrogerijen. Het landschap wordt gesierd door cactussen van wel 10 meter hoog. En dan niet zomaar palen maar kandelaarvormige met vele armen. Ze lijken op de boom met de zeven stammekes die op de locht staat. Verder richting cafayate veranderen de vergezichten tigmalen. Hier moet je bij zijn. Niet te beschrijven zo mooi. De Andes geeft de nodige ooohhhhs en aaahhhhs na elke bocht. 
Bij Peña de Testã, gaat onze hartslag omhoog. We raken opgewonden bij het zien van de condor. Hoog boven in de lucht zien we deze reus zweven. Van links naar rechts en van rechts naar links. Gebruik makend van alle termiek tussen de bergen. Wat een lust. Wat een genot. Wat een gevoel. Hier wordt de fisher man gemist. Schitterend. Prachtig. Het gevoel van het zien van een condor in de Andes is niet te beschrijven. Zo mooi. Zo hartslagverhogend mooi. Sommigen hebben geluk om naar Argentinie te kunnen reizen. Sommigen daarvan zien de Andes. Een enkeling ziet de condor. Wij zien de condor. Zwevend en wel. Is dat wat of is dat wat ! Het ultieme doel van de reis is bereikt. Het moment wordt direct geëerd zoals we deze morgen van San José leerden. Een condor werk wordt geplaatst en vereeuwigd. We slapen zoals Theo. 

170319 tult

Als je zegt tult. En Theo is erbij. Dan moet je stoppen. Nu zijn we inmiddels allemaal, na zoveel informatie over de Peruaanse paso, een beetje geïnteresseerd in deze tult loop beesten. We hebben u al eens verteld dat we er een neus voor hebben. We hebben weer prijs. Het is feest in het dorp. Feest van San José. Paus Franciscus kan tevreden zijn. De plaatselijke Boerenbond presenteert zich in defilé met alle schoolgaande kinderen en heiligenbeelden. En maar bidden dat ze doen. En maar klappen en maar bedanken. We worden er stil van. Geloof is hier toch iets meer dan bij ons. We zullen nog eens naar de Vaticaan moeten. En dan die beestjes met die 3 voetjes van de grond. In honderdtal. In klederdracht. Met brede kappen van koeienhuiden om de stieren te drijven. Trippel,trippel, trippel. Niet te beschrijven hoe mooi. Hier moet je bij zijn. Wij zijn er bij. Cien zal blij zijn met de kerststal. Theo slaapt weer zoals vorige week. Gracias San José.

170319 Argentina

We vertelden u al hoe groot Argentinië is. Drie keer Benelux, Frankrijk en Duitsland tezamen zo u weet. Hoe groots is een gevoelskwestie. We ervaren dat Argentinië, het zilverland, veel groter is dan de landkaart doet vermoeden. Ook weet u al hoe mooi de mensen zijn. Met inca- en indianen afstammingen. Deze nog meer door de zon gerijpt. En u zult begrijpen wat wij bedoelen. De mannelijken zijn iets groter dan de vrouwelijken. Dat is dan ook niet moeilijk want deze meten maar zo een anderhalve meter.. Vanuit Salta toeren we richting Cayafette. Het is zondag vandaag. In dorpen zien we kerkdiensten. Binnen en buiten. Argentinië is bijna 100% katholiek. Geen moslim voelt zich thuis. Gaucho's op paarden in de tult. (zo u al weet 3 voetjes van de vloer).

zondag 19 maart 2017

170319 intimi

Voor intimi een dakarmoment



niet voor kijkers jonger dan 19 jaar



170318 verrassing

Als je zo een 4 uur gereden hebt na de koffiebreak en je leeft op Argentijnse tuc. Dat is zo van die flauwe. Dan hoop je op het einde van de rit. Dan heb je honger en dorst. Zeker na uren en uren in de wolken te zijn geweest. En dan letterlijk. 
Eindelijk: Santa Anna. Blijkt een gat boven de wolken te zijn. Einde weg. Einde wereld. Floortje Dessing kan hier zo naartoe. Zo een gat wat enkel te voet te bereiken is. Waar ene Argentijn woont met een vrouw in klederdracht. Hadden we toch moeten keren op dat maanlandschap. Keren en 3 uur terug hobbelen. De hele 90 kilometer. Of hier bij die klederdrachtargentijnen blijven. Wij genieten, wij zijn erbij, wij zijn gelukkig. Na kort overleg besluiten we terug te rijden naar Humacuaca. Ook al is het al 17 uur en om 20 uur donker. We ontwijken rotsen, chinchilla's, alcapa's en vooral de afgronden in Dakar stijl. 

170318 coka

In Argentinië  wonen mooie mensen. Mooie donkere zongebrande huid met  gitzwarte haren. De een is nog mooier dan de ander. Zoals u weet heeft Theo al een verklaard waarom miss world zo vaak uit deze regionen komt. Jonger zijn ze op hun mooist maar ook ook de wat meer op leeftijd zijnde Argentijnen hebben gitzwarte haren en dito ogen. Vooral die in de binnenlanden.  In Miamamar kopen we coca bladeren op de markt. Argentijnen kauwen deze als ze de hoge bergen ingaan. je schijnt dan meer lucht te krijgen. Bij de 7 kleurige berg spugen we groene tuf maar met een goede conditie. Als je last hebt van hoogteziekte moeten mannen blijkbaar vaak urineren. de bladeren van de coca struik helpen. De sanitaire stops zijn aanmerkelijk minder dan gisteren ondanks alle druk. Uren en urenlang dwalen we genietend van alle vergezichten door de Andes. Oh ja, die coca bladeren laxeren wel degelijk.

zaterdag 18 maart 2017

170317 willie was hier

U allen hebt natuurlijk ons blogbericht van 10 maart gelezen. Wij raden u aan dit nogmaals te doen en wel direct.
U zult begrijpen dat er weer een vinkje op onze bucketlist staat

170317 route

De lama doet zijn werk. We kronkelen stiekem en in het openbaar flatilerend verder richting de wolken en het Viaduct de Polvarlilla in de provincie Jujuy. Daar waar de trein in de wolken gaat. Onze 6 cilinders gedragen zich uitstekend. Bekipt blijvend luisten ze naar ons als Dakar chauffeur op deze Dakar wegen. Zelfs achterin de VW Amarok wordt genoten. Geen beek of lama kan ons stoppen. De auto's nemen steeds meer de kleur van de omgeving aan. Honderden kilometers genot. We blijven jong.
De hoogvlakte is verder richting Purmamarca rotsachtig met heideachtige grassoorten die door de alpacas bijgehouden worden.
De zoutvlaktes zijn een lust voor het oog. Hele hopen zout liggen bij de coöperatie te wachten op transport naar de rest van de wereld voor een 20 euro per ton. 
We rijden dwars zien de wolken heen. Zien geen steek in deze dichte mist. Was het vanmorgen nog dik 20graden Celcius, hier is het net boven de nul. We rijden de weg van questa de lipàn. We dalen 2.000 meter op 22 kilometer. Hier is het woongebied van de condor. Die zit daar ergens in de mist.
Het was een "Linda" dag, wat mooi betekend. Dat wist Frenk al lang.

170317 hoogtevrees

We beginnen spontaan te hijgen. We zitten inmiddels op 3.000 meter. De lucht wordt ijler. Rustigaan mannen. We moeten nog een eindje. Naast Santa Rosa de Tastil, een pre Inca stadje, wordt er gegaapt, gekucht en gezucht om de oren en longen in conditie te houden. De weelderige bloei van grassen en cactussen veranderen in rotsen en rotsen met hier en daar een geen zuurstof nodig hebbende cactus. De besneeuwde toppen komen in zicht. Gapen mannen! Dat is goed voor je oren. Op 4.000 meter hoogte wordt even gestopt om bij een goedlachse dame zonder tanden wat prullaria aan te schaffen. Het wordt vlak. De hoogvlakte. Geen cactus meer te zien. Wat dorre heideachtige planten en verder rotsen. Als lunch staat een lama op het menu. Ach.. Mannen met honger vinden een lama heerlijk. De hakkie-kakkie bar is beter dan gisteren. Het brood van zondag.

vrijdag 17 maart 2017

170317 cactus

We rijden Salta uit richting San Antonio de los Cobres. Een gruisweg slingert de Andes omhoog. We rijden bergopwaarts langs "de tren a les nubes," de trein naar de wolken. We kruisen tussen rotsen en cactussen beurtelings de spoorlijn en beekjes die de regenval van gisteren afvoeren. Ze noemen het hier de weg naar de wolken. Hoger en hoger richting de condor. De weg wordt smaller, de cactussen hoger. Cactussen, van die paalvormige ronde soms met zijtakken en van die platte op pannen lijkende struikvormige. Tot wel 5 meter hoog met een meter omvang. Die gaucho van eergisteren zou hier niet misstaan. Het is najaar hier. De pampasgrassen staan volop in bloei. We voelen ons steeds meer in onze hum. Hier doen we het voor. Wij zijn erbij.