170318 verrassing

Als je zo een 4 uur gereden hebt na de koffiebreak en je leeft op Argentijnse tuc. Dat is zo van die flauwe. Dan hoop je op het einde van de rit. Dan heb je honger en dorst. Zeker na uren en uren in de wolken te zijn geweest. En dan letterlijk. 

Eindelijk: Santa Anna. Blijkt een gat boven de wolken te zijn. Einde weg. Einde wereld. Floortje Dessing kan hier zo naartoe. Zo een gat wat enkel te voet te bereiken is. Waar ene Argentijn woont met een vrouw in klederdracht. Hadden we toch moeten keren op dat maanlandschap. Keren en 3 uur terug hobbelen. De hele 90 kilometer. Of hier bij die klederdrachtargentijnen blijven. Wij genieten, wij zijn erbij, wij zijn gelukkig. Na kort overleg besluiten we terug te rijden naar Humacuaca. Ook al is het al 17 uur en om 20 uur donker. We ontwijken rotsen, chinchilla's, alcapa's en vooral de afgronden in Dakar stijl.